O ważnych sprawach trzeba mówić głośno!

Pięć lat temu urodziłam Jadzie. Było dla mnie oczywiste, że karmić ją będę piersią. Dlaczego było oczywiste? A czemu miałoby nie być? Jestem kobietą, ssakiem i tak zostałyśmy stworzone. Jednak kiedy już była po tej stronie, razem z nami, okazało się, że mamy pewne problemy.

Ja 22 letnia młoda mama nie miałam pojęcia jak zabrać się do przystawienia jej. Niestety nikt mi tego w szpitalu nie powiedział. Położna nie pomogła. Zostawiła nas samych sobie na całą noc (urodziłam przed północą). Jadzia płakała... a raczej darła się! Nie wiedziałam jak jej pomóc. Nosiłam, śpiewałam, kilkanaście razy pieluchy zmieniałam, przystawiałam do piersi jednej i drugiej co jakiś czas (bez rezultatu) płacząc przy tym z bezradności. Rano kiedy przyjechał mój NieMąż rozkleiłam się zupełnie.Nie dawałam rady, nie potrafiłam, nie nadawałam się. Nie miałam twardych piersi ani żadnych guzków. Nic mnie nie bolało. Ja po prostu nie potrafiłam nakarmić mojej córki. Nie wiedziałam jak. Młoda ciągle płakała. Kiedy zmienił się dyżur i nowa położna przyszła do mnie było jeszcze gorzej! Straszyła, że zostaniemy dłużej w szpitalu bo dziecko nie je. Mówiła, że zabierze mi ją i glukozą dokarmi, a mąż niech pojedzie po mleko. Nie zgodziłam się na dokarmienie jej. Oburzona poszła po pediatrę... i tu zaczęły się cyrki... Najgorsze 3dni mojego życia. Przeryczałam je całe. Oczywiście ukradkiem lub w towarzystwie NieMęża błagając go był został ze mną na noc. Czemu ukradkiem? Bo wszyscy wokół cieszyli się, że mają zdrowe dziecko, karmili i uśmiechali się do niego. A ja? A ja byłam beznadziejna bo nie potrafiłam nakarmić mojego dziecka. Pediatra oznajmiła mi, że głodzę dziecko i źle przystawiam bo Jadzia musi chwycić całą brodawkę. Po czym wyszła. Ja dwoiłam się i troiłam. Niestety nie potrafiła chwycić...albo ja jej przystawić. W pierwszej dobie życia Jadzi doszedł nam kolejny problem. Mianowicie problem z wydaleniem smółki... Horror!!! Nie spałam. Nosiłam na rękach i przystawiałam. Przystawiałam i na rękach nosiłam. Niestety bez rezultatu. Tak mam świadomość tego, że moje dziecko całą dobę nie jadło. Nie pozwoliłam jej dokarmić bo bałam się, że nie będzie chciała już piersi. Poza tym wiedziałam, że nam się uda. MUSI!!!
Podczas kolejnej zmiany zlitowała się nade mną inna położna i przyszła podać czopek Jadzi i dać jakieś kropelki (nie wiem jakie bo nie powiedziała ale wydaje mi się, że jakiś espumisan) oraz pokazała jak nosić na ramieniu ażeby pomóc dziecku. Po kilku godzinach noszenia w ten sposób udało się! Jadzia przestała płakać, załatwiła się i zasnęła. Pomyślałam, że teraz to będzie już z górki. Jak ją brzuch nie boli to bez problemu zacznie jeść. Myliłam się... Popołudniu zawitała Pani pediatra i stwierdziła, że zostawią nas dłużej bo dziecko ciągle śpi i nie je. Poza tym nie nauczyłam się jak ją karmić. Poprosiłam wtedy o kogoś kto mi pomoże. Zamiast pomocy usłyszałam w teorii  jakie są pozycje przystawiania dziecka do piersi. Pisałam już, że ciągle ryczałam?! Jednak nie poddałam się! Wiedziałam, choć może wtedy miałam nadzieję, że nam się uda. Chciałam tego.  Kiedy tak siedziałam i płakałam przyszła do mnie położna. Obudziła Jadzie i pokazała mi w jaki sposób włożyć dziecku sutek z brodawką do buzi. Przeanalizowałyśmy wszystkie pozycje aż znalazłyśmy tą która podpasuje Młodej. Udało się! Jadzia zaczęła ciągnąć...

To był koniec problemu z karmieniem piersią. Chciałam karmić. Jadzia chętnie ciągnęła. To nic, że większość czasu była przy piersi. Lubiłam to. Ten czas tylko dla nas. Tą bliskość kiedy patrzyła mi się w oczy i uśmiechała się jedząc. Kiedy śpiewałam jej  i głaskałam po nosku a ona  jadła wpatrując się we mnie tymi brązowymi oczętami.Było cudownie... do czasu. Kolejną kłoda pod moimi nogami była tarczyca...a raczej ówczesny endokrynolog, który oznajmił iż przy niedoczynności tarczycy MUSZĘ przestać karmić ażebym  mogła się leczyć. Absolutnie pomyślałam! Teraz moje mleko jest dla Jadzi bardzo potrzebne. Nie przestałam karmić za to przestałam brać leki przez co roztyłam się okrutnie. Włosy wypadały mi garściami, a spać mogłam całymi dniami. Nie miało to znaczenia. Najważniejsze było to, że karmiłam i dostarczałam jej mleka, a w nim składników odżywczych, których potrzebowała. Po jakimś czasie kiedy moja waga nie miała zamiaru stanąć z dobrymi radami weszła rodzina. Prosiła, próbowała potrząsnąć mną, a nawet kazała przestać karmić i zająć się sobą. Nie słuchałam. Nie chciałam. Karmienie piersią było dla mnie bardzo ważne. Ta więź, która się wytworzyła między mną a Jadzią była magiczna. Była nasza...
Niestety uległam. Kiedy słyszysz ciągle, od wszystkich:
- Zobacz jak wyglądasz! Trzeba zadbać teraz o siebie!
- Ona ma już 6 miesięcy- wystarczy tego. Jest duża! Podaj jej już mleko!
- Jak to wygląda, żeby półroczne dziecko przy cycku jeszcze siedziało...
- Budzi Ci się w nocy 5 razy? No co Ty zwariowałaś? Próchnice będzie miała. Ona nie powinna się już budzić w nocy.
- Budzi się z przyzwyczajenia a nie z głodu.
- Słyszałaś sama, że lekarz (endokrynolog) kazał Ci przestać karmić. Jak lekarz tak mówi to ma rację. On ma większą wiedzę od Ciebie.
Nie wiesz co myśleć. Oni chcą pomóc jednak zamiast tego dołują i przytłaczają. Nie miałam siły walczyć dalej. Po mojej stronie był NieMąż jednak nacisk otoczenia był zbyt duży. nie dałam rady... uległam. Niestety. Najgorszy był moment kiedy podałam jej butelkę z mlekiem, a ona... ją po prostu wypiła. Pamiętam jak płakałam. Na początku karmił jak butelką NieMąż. Czułam się winna. Czułam, że zawiodłam. Czułam się beznadziejnie. Żałuję! Żałuję tego, że byłam na tyle głupia żeby odstawić. Żałuję, że słuchałam tych wszystkich "dobrych" rad. Żałuję, że nie uwierzyłam sobie...

Temat zaczęłam zgłębiać. Niestety było już za późno ażeby wznowić laktację. Od tamtej pory każdą moją ciężarną koleżankę bądź koleżankę koleżanki raczę opowieścią co ja przeszłam z Jadzią. Nie dlatego żeby zdołować i pokazać, że było trudno bowcale nie musiało tak być. Gdyby tylko położne były bardziej uświadomione. Gdyby ktokolwiek powiedział mi, że istnieje ktoś taki jak doradca laktacyjny. Może sprawy potoczyłyby się inaczej. Może karmiłabym dłużej....
Karmiłam niecałe 8 miesięcy. Najpiękniejsze osiem miesięcy.Wspominam je cudownie choć nie ukrywam, że pisząc tego posta łzy same napływały mi do oczu. Nie pogodziłam się z tym i chyba nigdy nie pogodzę.

Czemu postanowiłam o tym napisać? Bo denerwują mnie mity na temat karmienia piersią! Bo uważam,że jak kobieta postanawia nie karmić wogóle dziecka to powinna:
1. Dowiedzieć się dlaczego jej mleko jest aż tak ważne dla dziecka
2. Dowiedzieć się jakie są plusy karmienia piersią (również dla niej)
3.Dowiedzieć się iż ładny biust można mieć również karmiąc piersią wystarczy tylko miec dobrze dobrany biustonosz przez cały okres karmienia.

Jeżeli nie chcesz karmić piersią to nie wymyślaj, że nie masz pokarmu, że dziecko się nie najada i musiałaś mleko kupić. Żyjemy w XXI wieku i mamy to szczęście, że istnieją  doradcy laktacyjni. Po co one są? Ano po to żeby pomóc Ci mamo podczas kryzysu laktacyjnego. Aby stwierdzić czy rzeczywiście nie masz pokarmu i co zrobić by pobudzić laktację. Podpowie jak przystawić, jak często i co dodatkowo możesz zrobić. Wystarczy chcieć. Nic więcej! Dlatego ponownie apeluję nie wprowadzajcie siebie nawzajem drogie mamy w błąd stawiając sobie samemu diagnozę, że mleka nie posiadacie. Zostawcie to specjalistom.